Kiedy jesteś sobą, a kiedy nie?Czym jest ego?Jakie jest ego?Kiedy ego się zmniejsza?Jak mogłaby wyglądać szkoła przyszłości?SPIS TREŚCI:00:00 | Czy można nie
Na pewno kojarzycie głośną akcję marketingową Snicersa, który pokazywał, jak zachowują się ludzie pod wpływem głodu. Generalnie cała akcja była ciekawie przeprowadzona i całkiem zabawna. Tak przynajmniej wydawało mi się do niedawna. Mój punkt widzenia zmienił się w momencie podjęcia trudnej dla mnie decyzji – jeśli chcę szybciej biegać muszę trochę schudnąć (od kilku miesięcy jestem ambitnym biegaczem amatorem). Ograniczając kalorie zauważyłem u siebie roztargnienie, rozdrażnienie i zacząłem badać temat, żeby się z Wami tym podzielić. To co jemy i kiedy może mocno wpływać na nasze zachowanie Jeżeli w ciągu dnia zjadamy duże ilości cukrów to nienaturalnie podnosimy sobie poziom glukozy we krwi. Wieczorem zanim położymy się spać jej poziom spada. Jeżeli spadnie zbyt mocno, stajemy się drażliwi. Często nieświadomie nasze samopoczucie odbija się negatywnie na naszych relacjach z najbliższymi, którzy wtedy z nami przebywają. Badacze kilku amerykańskich uniwersytetów postanowili przeprowadzić ciekawy eksperyment, aby potwierdzić to w praktyce. Przebadanych zostało 107 małżeństw oraz… laleczki voodoo, które niestety mocno ucierpiały. W czasie trwania eksperymentu zarówno paniom jak i panom dwa razy mierzono poziom glukozy we krwi. Wieczorem małżonkowie udawali się do oddzielnych pomieszczeń, w których zostawali sami z laleczka voodoo i 51 szpilkami. Będąc w pokoju wyobrażali sobie, że trzymana w ręce laleczka to ich współmałżonek. Następnie na podstawie tego jak bardzo się na niego zdenerwowali w ciągu dnia, taką liczbę szpilek wbijali w laleczkę. Efekt był dość prosty do przewidzenia – im niższy poziom glukozy tym większa ilość nakłuć. Według naukowców jest to dowód na to, że poziom energii wpływa na to jak silna mamy samokontrole. No dobrze, laleczki to tylko symbole…może inaczej zachowamy się w przypadku żywych ludzi? Odpowiedz na to dała druga część eksperymentu przeprowadzona po 3 tygodniach. Małżeństwa posadzono w osobnych pokojach – ich zadaniem było tym razem granie ze sobą w gry komputerowe. Uczestnicy myśleli, że grają przeciwko sobie, ale tak naprawdę grali z komputerem. Celem było jednak nie sama rywalizacja a coś zupełnie innego. Zwycięzca rozgrywki mógł zaaplikować pokonanemu głośny i bardzo nieprzyjemny dźwięk wydobywający się z głośników w jego pokoju. Sam decydował jak długo potrwa ta kara. Podobnie, jak poprzednio, badani, którzy mieli mało cukru we krwi, byli skłonni torturować partnera życiowego dłuższym i głośniejszym hałasem. Zdaniem badaczy wskazuje to, że poziom glukozy może mieć związek z agresją domową i przemocą w rodzinie. Nasz organizm potrafi torpedować ambitne cele, które sobie wyznaczamy oraz wpływać na jakość naszego życia. Wynika to przede wszystkim z pierwotnych mechanizmach oraz nawykach. Ludzkie ciało jest nastawione na gromadzenie energii – czyli tkanki tłuszczowej. Jest to takie paliwo bezpieczeństwa na wypadek braku dostępu do żywności. Dlatego jeśli nasz organizm odczuwa głód, chce nas silnymi bodźcami pobudzić do zdobycia pożywienia. Jednym z takich bodźców jest właśnie rozdrażnienie, apatia, kiepski nastrój – które maja zdaniem mózgu osłabić nasza silna wolne i wtedy łatwiej ulegamy nam daje ta wiedza? Jeśli zauważyłaś u siebie wieczorne rozdrażnienie, a może inni domownicy zwrócili na to uwagę… może pora zajrzeć do talerza? Odpowiednia dieta pomoże uregulować poziom glukozy we krwi, a Ty zapanujesz nad swoim nastrojem. Może stare przysłowie „Przez żołądek do serca” ma też drugie dno? 😊Text Mateusz Zubin
Bądź sobą - jestem sobą, każdego dnia, w każdej chwili. Lubię zmiany bo pokazują że nie czekam na coś lepszego tylko sama do tego dążę. Jednak zmiany nie oznaczają zmiany mojej osobowości, zmiany siebie. Mogę zmienić swoje przyzwyczajenia, zainteresowania, upodobania, ale to nie znaczy że przestanę być sobą.
Uchodźca ma być słaby, nieporadny, zagubiony i pozbawiony sprawczości – wtedy chcemy wyciągnąć do niego rękę. Ma sobie nie radzić, potrzebować naszej pomocy, a wisienką na torcie jest wdzięczność. W takim ustawieniu to pomagający decyduje, wie lepiej, jest na pozycji uprzywilejowanej. Ten, któremu się pomaga, musi się dostosować, jest w pułapce, w której „obklejają” go oczekiwania. O tym, dlaczego tak ochoczo pomagamy matkom z dziećmi, czy naprawdę singielki w czasie wojny mają gorzej i co zobaczymy w lustrze, gdy przyjrzymy się temu, jak pomagamy, porozmawiałam z dr Martą Pietrusińską – doktorem nauk społecznych w dziedzinie pedagogiki i socjolożką z Uniwersytetu Warszawskiego. Alicja Cembrowska: Od jakiegoś czasu w mediach pojawiają się dość szumne nagłówki, że bezdzietne singielki są najszczęśliwszą grupą społeczną. Wniosek pochodzi z badań doktora Paula Dolana z London School of Economics. Faktycznie kobietom bywa lepiej bez dzieci i męża? Dr Marta Pietrusińska: To zależy oczywiście od kultury, o której mówimy, chociaż rzeczywiście jest tak, że od kilku, nawet już od 10 lat, widzimy pewne przemiany, w tym jak są tworzone lub właśnie jak nie są tworzone rodziny. W Polsce te przemiany zachodzą trochę później, ale można zauważyć, że kobiety coraz częściej wybierają bycie singielką, chociaż nie powiedziałabym, że jest to w 100 procentach ich wybór, bo wynika z trzech podstawowych powodów. Zamieniam się w słuch, co to za powody. Po pierwsze w ostatnich czasach mówimy o kryzysie męskości i on jest dość widoczny. Jednym z takich powodów rezygnacji z wejścia w związek jest to, że kobiety, również w Polsce, są coraz częściej lepiej wykształcone niż mężczyźni i już coraz częściej lepiej od nich zarabiają, a dodatkowo pełnią wiele ról społecznych. Zaburza to konserwatywne podejście, że tradycyjną rolą mężczyzny jest utrzymanie rodziny. Dla niektórych to, że kobieta zarabia lepiej, jest problemem – tutaj mam na myśli głównie klasę średnią i wyższą, chociaż zdarza się też, że w klasie ludowej również jest tak, że to kobiety lepiej radzą sobie finansowo. I to rzeczywiście dość utrudnia bycie w związkach. Mężczyźni cały czas nie są jeszcze nauczeni partnerstwa. Co ciekawe, badania pokazują, że kobiety szybciej się usamodzielniają, szybciej opuszczają domy rodzinne i to jest bardzo znaczący aspekt, bo mężczyzn, którzy do trzydziestki czy nawet czterdziestki mieszkają z rodzicami i zajmują się nimi matki, kobiety raczej nie wybierają. Nie chcą być w „trudnym związku”, gdy one są niezależne, a mężczyźni dopiero do tego dojrzewają. A drugi powód? Druga sprawa to oczywiście znowu jest pewnego rodzaju wybór, ale też nie tak zupełnie, bo jest on podyktowany mocnymi czynnikami zewnętrznymi – po prostu coraz trudniej jest mieć dzieci, ale i ta przemiana ma dwa aspekty. Jeden jest pozytywny, czyli zaczynamy mówić wprost, że macierzyństwo nie definiuje kobiety. Rzeczywiście w Polsce to cały czas kwestia bardzo dyskutowana i mocno w nas siedzi, że macierzyństwo definiuje kobiecość. Gdy kobiety nie mają dzieci, są wprost pytane, dlaczego i bywa, że nie są uznawane za pełnowartościowe osoby. Na szczęście i tutaj widać pewne przemiany i małymi kroczkami odwracamy tę narrację. Każdy powinien móc otwarcie przyznać, że nie ma dzieci, bo nie potrzebuje ich do szczęścia, bo woli wybrać karierę, nie czuje, że chce być rodzicem. Kolejna rzecz – tutaj dochodzę do tej negatywnej strony tych przemian. Polskie kobiety boją się mieć dzieci. Mają za to bardzo dużo powodów do tego strachu. Sprawa z tak zwanym Trybunałem Konstytucyjnym z 2020 roku i wyrok dotyczący aborcji sprawiły, że dzieci rodzi się mniej. I to wynika z danych, widać w statystykach, że z roku na rok w Polsce jest coraz mniej urodzeń. Nie jest to jedynie efekt restrykcyjnego prawa aborcyjnego, ale też braku zabezpieczenia społecznego – nadal jest tak, że nie ma żłobków, dostęp do przedszkoli jest ograniczony, a kobieta, która zachodzi w ciążę, ma później trudniej na rynku pracy. Dlatego część kobiet świadomie podejmuje decyzję o życiu singielki, a część nie może znaleźć odpowiedniego partnera. Pora wyłączyć hierarchizowanie cierpienia i określanie go swoją miarą. Każdy człowiek zasługuje na wsparcie i pomoc Czyli to nie jest tak, że singielki żyją jak pączki w maśle i niczym się nie przejmują – wszak omijają je problemy związkowe i związane z dziećmi? Myślę, że badania, które określają je najszczęśliwszymi, jednak zawierają w sobie to, że ta grupa jest odciążona od trudów bycia matką, bo powiedzmy to wprost – to bardzo trudna rola społeczna i o tym też się coraz więcej mówi. Bycie w związku, tym bardziej w czasach kryzysu męskości, to też wcale nie jest taka prosta sprawa. Bo jak dogadać się z kimś, kto został wychowany, że jako mężczyzna musi zarabiać więcej, utrzymywać dom i niejako „zarządzać” życiem rodzinnym? Jeżeli będziemy badać osoby, które są w takich związkach, mają dzieci i porównamy je do singielek, to wyniki nie są zadziwiające, ale to też nie oznacza, że te kobiety są ot tak szczęśliwe. Bycie singielką nie zawsze jest wyborem, nieraz to „ucieczka do przodu”, czyli podejmuję decyzję o przyszłości na postawie warunków, które mam teraz. Ciekawa natomiast jestem, jak rozkłada się to w związkach nieheteronormatywnych – mam podejrzenia, że zauważylibyśmy tam odwrotny trend. Prawdopodobnie więcej kobiet decyduje się wchodzić i mówić o swoich związkach z drugą kobietą i przez to zmniejsza się liczba singielek, bo jest większa zgoda społeczna na bycie w takiej relacji. Prawda też jest taka, że kiedyś kobieta musiała mieć rodzinę – zapewniało jej to przetrwanie, a nawet przeżycie. Teraz radzimy sobie bez męża i dzieci. Byłabym ostrożna z taką tezą – w sensie ekonomicznym to jak najbardziej kobieta teraz nie potrzebuje mężczyzny, który będzie ją utrzymywał, ale tak już było w latach 50. i 60. Tak naprawdę od czasu II wojny światowej, gdy mężczyźni poszli na front, a kobiety weszły do fabryk i zaczęły pracować, obserwujemy te przemiany. Oczywiście teraz jesteśmy dużo, dużo dalej – skupię się na Polsce, bo jednak na świecie jest z tym różnie, ale w naszym kraju widać, że coraz więcej kobiet ma wyższe wykształcenie, a mimo to i tak dalej nie zarabiają lepiej niż mężczyźni na tych samych stanowiskach. Nie zmienia to faktu, że kobieta może sobie pozwolić na singielstwo – w dużych miastach nie jest to problemem, trochę gorzej wygląda to w mniejszych miejscowościach – tam nadal rozbrzmiewają głośne pytania o męża i dzieci, o to, kiedy kobieta wywiąże się ze swojej roli społecznej. Dlatego podzieliłabym singielki na te, które rzeczywiście wybierają taki styl życia, i na te, które są do niego zmuszone. Kilka miesięcy temu tysiące singielek za naszą wschodnią granicą obudziło się w kraju objętym wojną. W „Wysokich Obcasach” pojawił się niedawno artykuł z mocną tezą: singielki w czasie wojny mają trudniej. Mają? Jeżeli mówimy o ukraińskich singielkach, to trzeba zacząć od przemian, o których przed chwilą rozmawiałyśmy – w Ukrainie postępują one jeszcze wolniej niż u nas. Wydaje mi się jednak, że kobiety w czasie wojny, nieważne czy są singielkami, czy są mężatkami, mają tendencje do siostrzeństwa i to jest coś, co się dzieje, niezależnie od ich statusu. I to również pojawiło się w tym artykule – że dwie singielki zamieszkały razem i się wspierały. Z drugiej strony można powiedzieć, że skoro nie ma się partnera, to nie trzeba się martwić, że on na przykład zginie na wojnie czy zostanie wzięty do wojska, ale przecież singielki mają ojców, braci, przyjaciół… Dlatego uważam, że tutaj nie ma różnicy. Ale i tak są osoby, którym pomagamy chętniej… Tak jest i tutaj trzeba to powiedzieć – najbardziej ujmującą za serce osobą, której będziemy chcieli pomagać, jest matka z małym dzieckiem. Na samym początku wojny, kiedy już zaczęli przyjeżdżać na granice pierwsi ludzie, były robione listy, kto i kogo może przyjąć – najczęściej wskazywano na kobiety z dziećmi, a nie singielki czy osoby starsze. Może właśnie tak naprawdę najbardziej chcemy pomagać po prostu dzieciom, a że są one z matkami, to i one się załapują? Podobnie jest, gdy chodzi w ogóle o pomoc humanitarną – tutaj też od razu zaczynają działać stereotypy i najpierw pomoc dostaną matki z dziećmi, potem osoby starsze, następnie kobiety i dopiero mężczyźni. Ale to znowu ma dodatkowy wymiar, bo jednak łatwiej jest uciekać samemu niż z dziećmi. Ja na przykład przyjęłam do swojego domu singielkę, która przyjechała do Polski z siostrą i jej synem. Siostra jest obecnie w Niemczech, nadal nie może znaleźć pracy i musiała wybrać miejsce, kierując się szkołą dziecka. Z kolei singielka bez problemu w kilka tygodni znalazła pracę w Danii. W polskiej narracji uchodźcami muszą być osoby niesamodzielne, które sobie nie radzą, a jednak singielki kojarzone są z paniami z dużych miast, które odnoszą sukcesy i są niezależne. To nie pasuje do obrazu uchodźczyni, my chcemy bezradną osobę, którą my – jako wybawiciele – się zaopiekujemy. Myśli pani, że to jest kwestia samego dziecka czy raczej relacji matka-dziecko, którą gloryfikujemy, mówimy, że to najważniejsza relacja w naszym życiu? Głównie chodzi o dziecko, ale matka jest nieodłączną częścią tego obrazu. Jest takie określenie „małoletni bez opieki”, czyli takie dziecko, które jest uchodźcą bez opiekunów prawnych, ucieka samo. Rzadziej się o nich mówi, dominuje raczej przedstawienie matki z dzieckiem. I jest to związane z wiarą katolicką. Analizowałam kiedyś książki dla dzieci i to, w jaki sposób się prezentuje ten temat – tak, były tam ilustracje nawiązujące do Matki Boskiej z Jezusem. Mamy w polskiej świadomości poczucie, że matka z dzieckiem to ktoś, kto potrzebuje pomocy. Ta figura jest bardzo mocno sklejona i ciężko to rozdzielić – trudno określić, komu wtedy tak naprawdę pomagamy. Matce czy dziecku? W tym aspekcie młodym singielkom trudniej uzyskać pomoc, ale i tak „mają lepiej” w zestawieniu z jeszcze inną grupą – samotnymi kobietami po 60., 70. czy 80. roku życia. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność, Good Aging, Energia, Mama, Beauty Wimin Zestaw z myślą o dziecku, 30 saszetek 139,00 zł Mama WIMIN Myślę o dziecku, 30 kaps. 59,00 zł Odporność, Good Aging Naturell Witamina D 1000mg, 365 tabletek 70,00 zł Mama Naturell Folian Forte, 30 tabletek 14,25 zł Good Aging, Beauty WIMIN Zdrowy blask, 30 kaps. 59,00 zł W polskiej narracji uchodźcami muszą być osoby niesamodzielne, które sobie nie radzą. Najchętniej pomagamy dzieciom, ale matka jest nieodłączną częścią tego obrazu. Jest to związane z wiarą katolicką Nie da się jednak pominąć masowego zrywu. Polacy ruszyli do pomagania. Dlaczego tak chętnie wyciągnęliśmy rękę do Ukraińców? Daleka jestem od myślenia, że ludzie są po prostu altruistyczni. To, co się wydarzyło, w dużej mierze było reakcją na stres, próbą odzyskania sprawczości. To jest takie trochę myślenie magiczne: jeżeli ja teraz komuś pomogę, to jak przyjdzie wojna do Polski, to i mi ktoś pomoże. To „wybieranie”, komu pomagam, a komu nie, było widoczne w pierwszych dniach wojny. Wartościowanie, kto ma lepiej, kto ma gorzej, przypomniało mi sytuację pandemiczną, gdy wszyscy musieliśmy siedzieć w domach… Robiłam na ten temat projekt badawczy z koleżankami z uczelni. Zapytałyśmy kobiety z Uniwersytetu Warszawskiego – pracownice naukowe, jak i panie pracujące w administracji – o ich doświadczenia. I w wywiadach, i badaniach ankietowych wyszło, że według wszystkich najgorzej w czasie pandemii mieli rodzice – to oni musieli przejąć funkcje opiekuńcze i edukacyjne szkół, a do tego musieli pracować. Najwięcej jednak spraw związanych z opieką nad dziećmi spadło na kobiety i to niezależnie jak wysoko wykształcone. I co ciekawe – badanie ujawniło też moc patriarchatu w takich najmniejszych szczegółach. Jeżeli w domu było biurko, to pracował przy nim mężczyzna, a kobieta… miała miejsce w kuchni. Singielkom w czasie pandemii szybko udało się, dzięki internetowi, nawiązać relacje, budować grupy wsparcia, odbywać spotkania online, bo miały na to więcej czasu. I to też potwierdziły badania. Dodam, że obydwie grupy – i singielki, i rodzice – w ankietach wskazywały, że to ci drudzy mieli najtrudniej w czasie izolacji. Mimo wszystko nie przemawia do mnie licytacja, kto ma gorzej. Tym bardziej w kontekście wojny, bo przecież jest to wydarzenie traumatyczne dla każdego i denerwuje mnie, że często pomija się w tym wszystkim mężczyzn, którzy przecież wcale nie dostają nagle magicznych mocy. Też się boją, martwią, stresują, cierpią… Jak najbardziej – też tak uważam. Od wielu lat działam w obszarze pracy na rzecz osób z doświadczeniem migracyjnym i zanim rozpoczęła się wojna, to pracowałam przy granicy polsko-białoruskiej. Intensywnie działaliśmy, żeby pokazać, że nieważne, czy to jest młody, silny mężczyzna, czy małe dziecko – w lesie każdy z nich potrzebuje tego samego. Wiek nie ma tutaj znaczenia. Oczywiście dziecko będzie mniej sprawcze w przeżyciu niż dorosły, bo nie jest sobie w stanie poradzić na podstawowym poziomie – mówimy tutaj o takich małych dzieciach, które są zależne od opiekunów. Jednak na poziomie wartości to wojna i prześladowanie, stan zagrożenia życia są traumatyczne dla każdego. Każdy jest głodny, każdy się boi wybuchu bomb, każdy się martwi o życie swoje i najbliższych. Niektórzy mają kompetencje czy doświadczenia, które pozwalają im przez to łatwiej przejść, ale jest to dość rzadkie. Jeśli chodzi o migracje uchodźcze, w sytuacji, gdy trzeba uciekać ze swojego kraju, to badania wskazują, że dzieci dużo szybciej się integrują niż dorośli. Więc teraz można powiedzieć, że o ile dziecku trudniej sobie poradzić z samym doświadczeniem, na przykład wojny, bo nie ma kompetencji poznawczych i emocjonalnych, to aklimatyzowanie się w nowym kraju przychodzi mu łatwiej niż osobie dorosłej. Byłam ostatnio na spektaklu „Odpowiedzialność” w Teatrze Powszechnym w Warszawie i tam również zestawiono sytuację na granicy z Białorusią i na granicy z Ukrainą. Padło tam mocne pytanie – jak to jest, że słyszymy płacz dziecka z Mariupola, a nie słyszymy płaczu dziecka z Aleppo? To jest bardzo proste. Dziecko z Aleppo ma inny kolor skóry. Moja koleżanka, która pracowała na granicy polsko-ukraińskiej i polsko-białoruskiej, długo nie mogła zrozumieć, jak to możliwe, że na granicy polsko-ukraińskiej funkcjonariusz policji zadowolony i cały w skowronkach rozdaje dzieciom ciasteczka i czekoladki, a na granicy polsko-białoruskiej dokładnie takie samo dziecko, tylko o trochę ciemniejszym kolorze skóry, bez mrugnięcia okiem wypycha do lasu. To się dzieje. Sytuacje na tych dwóch granicach bardzo pokazały, że my w Polsce jesteśmy rasistami. Wychodzi na to, że w tym pomaganiu moglibyśmy przeglądać się jak w lustrze… W ostatnich miesiącach ujawniło się dużo naszych pozytywnych cech narodowych, ale i niestety dużo negatywnych. Dużą rolę odegrała w tym polityka: państwo straszyło nas, że pomaganie ludziom na granicy polsko-białoruskiej jest nielegalne. Nie jest prawdą, że za podanie komuś butelki z wodą można pójść do więzienia. Ostatnio studentka Uniwersytetu Warszawskiego została zatrzymana na 72 godziny, potem chciano ją wsadzić do aresztu tylko za to, że czekała w samochodzie na grupę, która wracała z interwencji. Teraz dziewczyna ma sprawę i grozi jej 8 lat za przemyt ludzi. Nie dziwię się, że takie historie zatrzymały Polaków w pomaganiu uchodźcom na granicy polsko-białoruskiej. Gloryfikowano natomiast wszystkie osoby, które działały na granicy polsko-ukraińskiej. Dlaczego? Bo rząd by sobie nie poradził bez tej pomocy. Bez Polek i Polaków, którzy się zmobilizowali, mielibyśmy do czynienia z ogromną katastrofą humanitarną. Wrócę jednak jeszcze do rasizmu, ponieważ on ujawnił się też na granicy polsko-ukraińskiej. Bezpośrednio uczestniczyłam w sytuacji, gdy oczekiwaliśmy na Dworcu Zachodnim na pociąg ze Lwowa. Były to pierwsze dni wojny. Z wagonów wysiadła grupa studentów z krajów afrykańskich. Potrzebowali miejsca przez kilka, kilkanaście dni, żeby się skontaktować ze swoimi ambasadami, ponieważ w Ukrainie tych ambasad nie ma. Pociąg przyjechał o 2 w nocy. Jak zaczęli wysiadać z niego ludzie, to na własne oczy widziałam, jak kilkanaście osób, jak zobaczyło, że ma przyjąć do domu kogoś o ciemnym kolorze skóry, to się odwróciło na pięcie i poszli powiedzieć, że ich nie wezmą. Łatwiej nam przyjąć kobietę podobną do nas, najlepiej jeszcze z małym dzieckiem, niż afrykańskiego studenta. Mimo że ten student pomieszkałby kilka dni i wyjechał. I też patrząc na ekonomiczne względy – byłby mniejszym obciążeniem, bo potrzebuje mniej wsparcia. Nie ma tutaj logicznego wytłumaczenia. Takie nagłe pomaganie często ma niewiele wspólnego z logiką. Kilka dni po wybuchu wojny pod granicą zaczęły rosnąć sterty śmieci, ludzie „obdarowywali” uchodźców niepotrzebnymi ciuchami z dna szafy, a środowiska pomocowe zaczęły załamywać ręce. Pomaganie wcale nie jest prostą sprawą. Ludzie, którzy zajmują się tym od lat, tym bardziej mam na myśli wspieranie grup mniejszościowych, mówią, że żeby dobrze pomagać, to trzeba być specjalistą i że naprawdę nie warto się za to brać, gdy nie ma się tego dobrze przemyślanego. Wracamy do pytania, dlaczego pomagamy… Tak, bo bardzo dużo osób rzuciło się do pomagania, ponieważ wydarzyło się coś bardzo złego, nad czym nie mieliśmy kontroli. Więc tok myślenia jest taki: jeżeli zacznę jakoś działać, coś robić, stanę na tym dworcu albo będę rozdawać zupę, przyjmę kogoś do domu, oddam wór ubrań i zrobię przelew, to odzyskam sprawczość – tak nam się wydaje, bo przecież nie jesteśmy w stanie kontrolować wojny w Ukrainie. To właśnie złudne poczucie kontroli sprawiło, że ludzie zaczęli pomagać kompulsywnie. Znam przypadki, gdy ktoś rzucił pracę, żeby cały swój czas poświęcić na pomaganie uchodźcom z Ukrainy. Dlatego trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie: dlaczego ja pomagam? Czy robię to, żeby sobie coś załatwić, czy w centrum tego pomagania jest ta osoba, której pomagam? Pomagam komuś czy może sobie? Właśnie w tym rzecz. Dlatego w grupach, które zajmują się tym profesjonalnie, unikamy słowa „pomaganie”. Zastępujemy je słowem „wspieranie”, bo to pokazuje, że w centrum ma być ta osoba, która doświadcza od nas tego wsparcia, ale to ona decyduje, czego chce i potrzebuje, a czego nie. Coraz częściej się pojawia i będzie się niestety pojawiać przekaz, że Ukraińcy są niewdzięczni, że coś im się nie podoba, że się oburzają, gdy dostają stare ubrania. Przecież my im daliśmy i powinni być tacy wdzięczni. Dlatego to, co zrobił rząd – danie 40 zł polskim rodzinom, które przyjęły osoby uchodźcze, było po prostu karygodnym błędem. Skrytykowały to niemal wszystkie organizacje pozarządowe pracujące w obszarze migracji. Te pieniądze trzeba było dać uchodźcom i uchodźczyniom – to oni mogliby się ewentualnie umawiać, że będą płacić tym rodzinom, u których mieszkają. To nie tylko odebrało sprawczość i uzależniło przyjezdnych od gospodarzy, ale sprzyjało też patologiom. Skala nie była bardzo duża, ale dochodziło do czegoś, co można nazwać handlem ludźmi. Niestety też spotkałam się z tym żądaniem wdzięczności od uchodźców. I to w przypadku dzieci – że to właśnie najmłodsi z Ukrainy są niewdzięczni. Było takie założenie, że dzieci ukraińskie powinny być dozgonnie wdzięczne, bo dostały wyprawki do szkoły i w ogóle zostały przyjęte do szkół. A potem ujawniła się złość tych dzieci, nazywa się je niegrzecznymi. Ktoś się dziwi? Im się zmieniło całe życie, musiały zostawić swoich przyjaciół, wyjechać do innego kraju, rzucić wszystko, pożegnać się z tatą, wujkiem, dziadkiem. A my każemy im cieszyć się z plecaczka? Przecież to jest absurd! Jak można w ogóle tego wymagać? Mam wrażenie, że w niektórych Polakach narosło poczucie niesprawiedliwości. W ostatnich dniach kilka razy usłyszałam hasło: my nie mamy, a im rozdajemy, oni dostają wszystko, a zwykły Polak ledwo wiąże koniec z końcem. Przy takich dużych kryzysach humanitarnych jest kilka faz i muszę powiedzieć, że jako Polska naprawdę przeszliśmy je w pozytywny sposób. Pierwsza faza to jest oczywiście faza szoku, ale zaraz potem zaczyna się tak zwany miesiąc miodowy, euforia. Działamy, pomagamy, organizujemy się, coś robimy i to szybko zaspokaja te pierwsze potrzeby, więc niemal od razu widzimy efekty naszych działań. Przyjeżdża mama z dzieckiem i nie ma wózka? Załatwiamy w kilka godzin. To euforia, że jesteśmy sprawczy, ale im dłużej taki kryzys trwa, tym pojawia się więcej wyzwań, na które już nie ma takiej łatwej i szybkiej odpowiedzi. Pojawiają się problemy z integracją, wątpliwości, bo ludzie z Ukrainy mieli przecież tylko na chwilę przyjechać, a oni już 5. miesiąc tutaj są i nie wiadomo, kiedy wyjadą, żłobki i przedszkola są przepełnione, a jeszcze na tych ludzi idą takie pieniądze… Pojawiają się frustracja i zmęczenie. Nie bez znaczenia jest też kontekst relacji polsko-ukraińskich. Do 24 lutego Ukraińcy byli jedną z bardziej dyskryminowanych grup migranckich. Zaszłości historyczne były podgrzewane po obu stronach, a i Ukraińcy, kształtując swoją nową tożsamość narodową, oprócz kreowania wroga w Rosjanach, podkreślali, że Polacy też nie zawsze byli tacy super, przypominali: „my byliśmy przez wieki chłopami, a oni panami”. A w Polsce wiadomo: Wołyń. Teraz dodatkowo te nastroje podkręcają rosyjskie trolle. Przed wojną nasze wyobrażenie o Ukraińcach lokowało się w panach z budowy, paniach sprzątających czy pracownicach seksualnych – były to takie najmocniejsze obszary stereotypów. A wojna wykreowała nam wspólnego wroga, stereotypy na chwilę schowały się za mgłą. Ale właśnie – tylko schowały. W grupach, które zajmują się tym profesjonalnie, unikamy słowa „pomaganie”. Zastępujemy je słowem „wspieranie”, bo to pokazuje, że w centrum ma być ta osoba, która doświadcza od nas tego wsparcia, ale to ona decyduje, czego chce i potrzebuje, a czego nie Tych wszystkich kontekstów raczej nie wyłapie ktoś bez specjalistycznej wiedzy. Pracując z osobami z doświadczeniem migracyjnym, bardzo zwracamy uwagę na ich stan psychiczny, bo oni też są trochę w pułapce. Naprawdę uchodźcy uważają, że powinni być wdzięczni i się nie dziwią, że Polacy tego oczekują. I nie mówię tylko o osobach z Ukrainy, tylko o wszystkich, którzy są u nas dłużej, więc wiedzą, że Polacy oczekują tej wdzięczności. Ale ci ludzie mają też oczy i uszy. Wiedzą o stereotypach i doświadczają tego, co w Polsce nie działa. Jednak przez oczekiwanie tej wdzięczności wolą nie mówić, co im nie pasuje. Boją się hejtu i posądzenia o to, że nie doceniają tego, co dostają. A zapewniam, że dużo rzeczy w obszarze związanym z integracją czy polityką migracyjną w Polsce nie działa. Wspomniała pani o trollach. Mam wrażenie, że coraz więcej Polaków ulega tej nakręcanej w sieci narracji antyukraińskiej. To się dzieje i będzie się działo. Obecna sytuacja ekonomiczna w Polsce jeszcze to ułatwia. Już się mówi, że „to przez Ukraińców, u nich jest wojna, a u nas wszystko drożeje – prąd, gaz, benzyna” i że „przecież mogliby oddać Putinowi ten kawałek ziemi, wszyscy mielibyśmy spokój, a oni dalej się o to tłuką”. Jest szansa, że w obliczu takich wyzwań uda nam się podtrzymać dobre relacje z Ukrainą i pomóc w asymilacji tych, którzy postanowią zostać w Polsce? W szkołach na pewno czeka nas wielkie pole bitwy. Za kilka tygodni dowiemy się, czy uda się osoby z Ukrainy zintegrować, czy dojdzie do ogromnej dyskryminacji. Niestety obawiam się, że to się nie uda. Po pierwsze dlatego, że nauczyciele zostawiali pozostawieni sami sobie. Na poziomie rządowym nie zrobiono praktycznie nic, wszystko zostało zrzucone na samorządy. A praca w środowisku wielokulturowym jest naprawdę bardzo trudna. I zaczyna się od samego siebie, trzeba z każdej strony obejrzeć drzemiące w nas stereotypy, dowiedzieć się, jak reagujemy na pewne sytuacje, żeby też zacząć zauważać swoje zachowania. A my mamy wkurzone, zagubione dzieci i nauczycieli, którzy nie dostali żadnej pomocy. Za chwilę przyjdzie im pracować z ofiarami traum, które wcale nie garną się do integrowania, mają stany lękowe, depresję, zespół stresu pourazowego. Rokowania nie są dobre. Jak zatem pomagać, żeby nie szkodzić? Jeżeli chce się pomagać, to na początek należy zadać sobie dwa pytania. Najpierw: po co ja chcę to robić? A potem: czy jestem gotowy, żeby rzeczywiście wysłuchać potrzeb drugiej osoby i nie oczekiwać wdzięczności? Wspieranie to gotowość do wysłuchania też tych rzeczy, które wcale mi się nie spodobają. I dodam jeszcze, że pora wyłączyć hierarchizowanie cierpienia i określanie go swoją miarą. Każdy człowiek zasługuje na wsparcie i pomoc. Marta Pietrusińska – doktor nauk społecznych w dziedzinie pedagogiki, socjolożka specjalizująca się w wielokulturowości/międzykulturowości oraz edukacji obywatelskiej. Zajmuje się przede wszystkim zagadnienia związanymi z europejskim islamem w kontekście obywatelskości muzułmanów, migracji, integracji uchodźców i imigrantów na poziomie lokalnym. Od 2008 roku współpracuje z organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz integracji migrantów w Polsce oraz podnoszenia jakości edukacji obywatelskiej (Fundacja Civis Polonus, SINTAR, Fundacja dla Wolności, CIM). Obecnie pracuje, uczy i prowadzi badania na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka książki „Czy muzułmanin może być dobrym obywatelem? Postawy obywatelskie młodych muzułmanów z Polski, Turcji i Wielkiej Brytanii”. Zobacz także
Jak zwykle kiedy sytuacja wymyka się z pod kontroli muszą dać do zrozumienia, że Głodny nie jesteś sobą. | Kibice Lechii w formie. Jak zwykle kiedy sytuacja wymyka się z pod kontroli muszą dać do zrozumienia, że bez ich udziału ta kontrowersja się nie | By HEELPiTeRo Wpis ten jest newsletterem, który wysyłam do czytelników bloga Jeżeli chcesz otrzymywać ode mnie podobne treści do swojej skrzynki, zostaw swój adres e-mail. Gdy kilka tygodni temu rozpocząłem etap zmieniania moich nawyków żywieniowych, były osoby, które śmiały się i stukały w głowę. Dzisiaj te same osoby dołączają do mnie w wieczorno-porannym niejedzeniu i bardzo chwalą sobie efekty. Post przerywany stał się nie tylko moją nową bronią w walce o zdrowsze jutro, ale również, a może i przede wszystkim, wspaniałym narzędziem do kształtowania charakteru. Cieszę się też, że udało mi się do tego, zarazić nim kilka osób. Obiecałem Ci niedawno, że opowiem o nowej diecie, jaką sobie zafundowałem… Jej, właśnie przeczytałem powyższe zdanie i przez sekundę oczami wyobraźni widziałem Annę Lewandowską, która swym zdecydowanym głosem zachęca do przejścia na nową dietę: „wystarczy, że będziesz jadł to co ja, a w końcu będziesz wyglądał jak ja”. W mojej diecie chodzi oczywiście zupełnie o coś innego. Od dawna szukałem jakiejś fajnej zmiany w tym zakresie, ale moim głównym celem nigdy nie było, aby wyglądać jak Anna Lewandowska, czy nawet jej Robert. Choć oczywiście byłby to fenomenalny skutek uboczny (🙂) i nie miałbym nic przeciwko temu, aby mi się przytrafił. Powiedzmy, że jest to mój mniejszy cel – numer dwa. Przede wszystkim jednak chodzi o zdrowie i lepsze samopoczucie – a te dwie rzeczy można osiągnąć dość szybko przy diecie, jaką stosuję. Przez ostatnie lata nauczyłem się, że to, co jem, bezpośrednio przekłada się na to, jak się czuję. Ma to tak samo ogromny wpływ na moją odporność. Jedno smaczne, ale niezbyt zdrowe danie, może nie tylko pozbawić mnie energii na wiele godzin, ale również spowodować w moim organizmie spustoszenie podobne do wypicia kilku kieliszków wódki czy wypalania paczki papierosów. Chwilowy zachwyt kończy się później niezbyt fajnym kacem. Jak wspomniałem na początku tej wiadomości, zmianą, jaką wprowadziłem i której chcę Ci dzisiaj opowiedzieć, jest post przerywany. Słowo „post” kojarzy nam się często ze wigilią Świąt Bożego Narodzenia – tradycja nakazuje nam wtedy nie jeść mięsa i objadać się po uszy wszystkim innym. Post, który ja stosuję, to całkowite powstrzymywanie się od jedzenia – zamiennym słowem może być tu chyba „głodówka”. Zasada działania jest banalnie prosta – wystarczy nie jeść w określonych porach dnia lub nocy. Jest wiele wariantów postu przerywanego, jedni praktykują go, nie jedząc przez jeden, cały dzień w tygodniu, inni rezygnują z obiadów, dla niektórych pierwszym posiłkiem jest dopiero późny lunch. Możliwości może być tyle, co osób stosujących post. Ja wybrałem dla siebie wariant polegający na tym, że jem tylko od godziny 6 rano do 16 – jest to tak zwany wariant 14:10 (14 godzin jedzenia, 10 godzin postu). Zrezygnowałem więc z kolacji i pierwszego, wczesnego śniadania, które to jadałem zazwyczaj o 4 rano (wstaję o 3:30). Pierwsze dni, tygodnie były dość ciężkie. Okazuje się bowiem, że odstawianie jedzenia niewiele różni się od rzucania papierosów. Chodziłem spać zwyczajnie głodny, nie mówiąc już o tym, jak ciężkie były poranki. Nie raz otwierałem z rana po dziesięć razy lodówkę, walcząc sam ze sobą o to, czy warto skończyć te męczarnie i sięgnąć po kawałek szynki, sera czy chociaż małą rzodkiewkę… Jednak wytrzymałem i z czasem mój organizm przyzwyczaił się do nowego trybu działania. Przestałem odczuwać głód zarówno wieczorem, jak i też rano. Post zaczął przynosić pierwsze efekty – choćby te na wadze – a ja zacząłem obserwować bardzo dziwne rzeczy… Kilka z nich dotyczyło biegania. O 5:30 rano, gdy zazwyczaj idę biegać, powinienem być chyba totalnie pozbawiony energii, teoretycznie powinien to być mój najgorszy moment dnia – w końcu minęło prawie 10 godzin od mojego ostatniego posiłku, prawda? Jest natomiast całkiem odwrotnie, poranny bieg stał się nagle lekki, jestem dużo bardziej skoncentrowany, post spowodował, że poranne wyjście jest dla mnie jeszcze większą przyjemnością (a w gorsze dni, mniejszą męczarnią). Bałem się, że gdy wyjdę rano na dwór (a mamy przecież zimę! O 5:30 rano nie jest za ciekawie) będzie mi zimno – ale i tu się pomyliłem. O dziwo, moje ciało zaczęło sobie lepiej radzić z zimnem. Mało tego, okazało się, że dużo lepiej radzę sobie z niskimi temperaturami nie tylko, gdy jestem „na głodzie”, ale przez cały dzień. Wierzę, że i w tym post ma swój udział. Inną cenną umiejętnością okazało się to, że nauczyłem się mówić „nie” jedzeniu. Takie ćwiczenie silnej woli bardzo się przydaje. Wcześniej ciężko było mi powstrzymać się od sięgnięcia po „coś dobrego”, gdy nadarzała się okazja. Nie ćwiczyłem powstrzymywania się od jedzenia, więc nie bardzo wiedziałem jak odmawiać, gdy ktoś częstował mnie jakimś smakołykiem, często też jadałem więcej niż powinienem. Post nauczył mnie jak nie jeść – i ta umiejętność okazała się bardzo cenna. Muszę oczywiście też wspomnieć o kwestii technicznej mojego małego wyzwania związanego z niejedzeniem. Jak się pewnie domyślasz, gdy tylko zdecydowałem się na rozpoczęcie postu, sięgnąłem do sklepu z aplikacjami w moim iPhonie, aby sprawdzić, czy są tam jakieś narzędzia, które mogą mi w tym pomóc. Ku mojemu zaskoczeniu, wybór był ogromny! Nie dość, że większość aplikacji, które pomagają w liczeniu kalorii (ja używam Lifesum), ma wbudowane liczniki postu, to jeszcze znalazłem całą masę aplikacji dedykowanych tej aktywności. Po wypróbowaniu kilku z nich stwierdziłem ostatecznie, że dam sobie radę sam z pilnowaniem siebie samego, aby od 16-tej nie jeść. Moje pytanie do Ciebie na dzisiaj: Co ostatnio zmieniłaś/zmieniłeś w swoim życiu, aby lepiej zadbać o swoje zdrowie? Być może sam skorzystam z Twojej odpowiedzi 🙂 ps. Nagraliśmy z Piotrem fajny odcinek 🐽 PiG Podcastu, o tym, jak to jest być introwertykiem. Wyszło nam bardzo osobiście, ale warto posłuchać, do czego Cię serdecznie zapraszam 🙂 jedno z badań wykazało, że im bardziej jesteś sprawny, tym mniej masz ochoty nagradzać się jedzeniem po treningu, więc innym powodem, dla którego jesteś głodny po treningu, może być to, że twoje ciało i mózg nie przyzwyczaiły się jeszcze do twojego nawyku treningowego. jak zapobiec Nieproporcjonalnemu głodowi po treningu

fot. Fotolia Niektórzy, pomimo wielu przeciwności losu, idą przez świat z uśmiechem i pozytywną energią, inni wydają się wręcz czerpać przyjemność z obrzucania się nawzajem inwektywami. Geny, charakter, wychowanie, a może dieta? Czy nasze nawyki żywieniowe wpływają na nasze emocje? A jeżeli tak, to co jeść by w pełni cieszyć się życiem pomimo przeciwności losu? Głodny znaczy zły Przy pomocy laleczek wudu, 51 szpilek, ponad stu małżeństw oraz urządzeń do pomiaru stężenia glukozy we krwi naukowcy trzech amerykańskich uniwersytetów wykazali, że głód w dużym stopniu predysponuje do odczuwania gniewu. Okazało się, że małżonkowie, u których poziom glikemii wieczorem był niski (oznaka głodu) wbijali większą liczbę szpilek w laleczki wudu i byli bardziej agresywni wobec swoich partnerów. Dla wielu naukowców, ale przede wszystkim dla praktykujących dietetyków, obserwacje te nie są większym zaskoczeniem. Gdy jesteśmy głodni, częściej czujemy gniew, frustrację, lęk, a codzienne wydarzenia są dla nas bardziej przytłaczające. Z drugiej strony pacjenci wprowadzający regularne posiłki zazwyczaj cieszą się lepszym nastrojem, ponadto znacznie rzadziej skarżą się z powodu stresu. Różnica w zachowaniu często jest nawet zauważana przez najbliższych – przyjaciół, rodzinę, a nawet kolegów z pracy. Dlaczego tak się dzieje? Samokontrola agresywnych zachowań jest czynnością, która angażuje naszą świadomość – dlatego wymaga większego nakładu energii w porównaniu z czynnościami wykonywanymi przez nas całkowicie podświadomie (np. wiązanie buta). Gdy jesteśmy głodni, organizm nie posiada energii na kontrolowanie bardziej energochłonnych czynności, dlatego możemy reagować bardzo impulsywnie. Warto zaznaczyć, że powtarzające się okresy głodu (w tym nieregularne jedzenie) są dla organizmu – a przede wszystkim dla mózgu – stanem zagrożenia. A ponieważ najlepszą obroną jest atak, dlatego istnieje prosta zależność: jesteśmy głodni, nasz mózg daje sygnał do walki. Uwalniany jest wówczas kortyzol, który podnosi poziom glukozy we krwi. Jesteśmy wówczas przygotowani do ucieczki lub solidnej awantury, niestety ograniczone zostają nasze zdolności do realizacji tych zadań, w których wykorzystujemy wiedzę i doświadczenie, a nie siłę fizyczną. Dlatego nawet na najmniejsze zaczepki reagujemy czasem bardzo agresywnie i emocjonalnie. Baton ukoi nerwy? Wiedząc, że znaczną część energii dostarcza glukoza pochodząca z pożywienia, zasadne staje się pytanie: czy dobrą strategią uniknięcia sprzeczki z najbliższymi jest zjedzenie czegoś słodkiego? Niestety, nie! Cukry proste są uwalniane szybko po spożyciu, szybko rośnie więc też glikemia i tym samym dostarczona zostaje energia na cele związane z samokontrolą agresywnych zachowań. Początkowo możemy więc nawet poczuć ulgę, ale po chwili zły nastrój może do nas wrócić ze zdwojoną siłą, bowiem poziom glikemii jak szybko wzrósł, tak jeszcze szybciej spadnie – nawet do poziomu niższego niż przed zjedzeniem łakocia! Zobacz też: Po które zboża warto sięgać? Jak głupi do sera... tylko co ma z tym wspólnego ser? Mogłoby się wydawać, że najważniejszym składnikiem naszej diety są białka, ponieważ dostarczają składników do budowy tzw. "hormonu szczęścia", czyli serotoniny. Produkty białkowe (w tym ser) są rzeczywiście ważne, ale nie najważniejsze. Duża zawartość białka w diecie wcale nie gwarantuje dobrego nastroju. Osoby stosujące dietę wysokobiałkową często są bardziej rozdrażnione. Ponadto pojawia się u nich duża ochota na słodkie, co może rodzić frustracje, ponieważ są to produkty zabronione. Z kolei jeżeli już ulegną zachciance, to spotęgowany wyrzutami sumienia zły nastrój – jako wynik niskiej glikemii – szybko pojawi się z powrotem. Dlatego tak bardzo istotnym składnikiem naszej diety są węglowodany złożone. Spożywane regularnie w ciągu dnia dostarczają energię, natomiast glukoza uwalniana jest z nich powoli – organizm efektywniej wykorzystuje zjedzone kalorie i dodatkowo nie występują efekty związane ze spadkiem poziomu glukozy we krwi, a białka są wykorzystane do produkcji serotoniny. Jedz warzywa i pij wodę, a będziesz szczęśliwszy! Złe samopoczucie może być również oznaką zakwaszenia organizmu, a nawet lekkiego odwodnienia. Niedobór wody w naszym organizmie już na poziomie 2% może powodować ospałość, zmęczenie i bóle głowy. Aby nie dopuścić do zakwaszenia i odwodnienia organizmu, do każdego posiłku włączaj warzywa lub owoce (działają alkalizująco) i pamiętaj o wypijaniu odpowiedniej dla ciebie ilości płynów w ciągu dnia. Nie oszukujmy się, życiowego marudera samą dietą nie zmienimy w tryskającego energią optymistę. Jednak u wielu osób urozmaicona dieta, uwzględniająca warzywa, owoce oraz źródła białek i węglowodanów złożonych pozytywnie wpływa na nastrój. Zobacz też: Jak oszukać głód? Autor: mgr inż. Marta Brajbisz, dietetyk, Instytut Żywności i Żywienia.

Głodny nie jesteś sobą Dlatego proteinowe batony OLIMP już jakiś czas temu dołączyły do naszej oferty. Wanilia, kokos, masło orzechowe Wybór mamy lub jeszcze lepiej, gdy nie czujesz się głodny, ale wiesz, że twoje ciało potrzebuje jedzenia. prawdopodobnie częściej mówię słowa „Słuchaj swojego ciała” niż „kocham cię” mojemu chłopakowi Evanowi. Więc naturalnie, prawdopodobnie domyślasz się, że na pytanie „Czy powinienem jeść, gdy nie jestem głodny „moja odpowiedź brzmiałaby” nie – poczekaj, aby jeść, dopóki nie czujesz się głodny!,” chociaż może tak być w większości sytuacji (na co dzień słuchając swojego ciała), prawdziwym pytaniem, które chcę poruszyć w tym poście, jest to, co powinieneś zrobić, gdy nie czujesz głodu, ale wiem, że powinieneś doświadczać głodu. to o wiele trudniejsze pytanie, a rozwiązanie nie jest tak łatwe do odgadnięcia. zapytałam moich instagramowych odbiorców, co by zrobili, gdyby nie byli głodni, ale wiedzieli, że muszą jeść: wyniki: 58% stwierdziło, że i tak jedzą, 42% słuchało swojego ciała, a nie jadło., to całkiem wyrównany podział. jest wiele powodów, dla których nie odczuwamy głodu lub czasami nie mamy apetytu. Najczęstsze i najsilniejsze przyczyny są wtedy, gdy jesteśmy chorzy lub gdy jesteśmy zestresowani/zmartwieni/zdenerwowani. Niektórzy ludzie nawet dostać mdłości przez myśli żywności, kiedy czują się w ten sposób. w tym tygodniu dostałem sms-a od klienta, który jest studentem. Wyzdrowiała z zaburzeń odżywiania, ale nie pogodziła się całkowicie z jedzeniem i wolnością jedzenia., Nie ogranicza się, ale czy może być sztywna z tym, co je i kiedy je. Teraz jest finałowy sezon, który ma tendencję do zwiększania nerwów, mimo że nie ma się czym martwić-brzmi znajomo wszystkim moim przyjaciołom typu A? To jest całkowicie normalne i ludzkie i (nawet dobrze) trochę się stresować-czy to przez egzaminy lub inne naturalne stresory, które sprawiają, że się martwimy, ale ważne jest to, że nie zaniedbujemy siebie całkowicie-zwłaszcza jeśli chodzi o odżywianie naszego ciała., było około 17: 00 i ledwo jadła, ale naprawdę nie miała mi sms-a z pytaniem, co powinna zrobić. wiedziałam, że musi coś zjeść albo cały wieczór, a następnego dnia zostanie wyrzucona. Co gorsza, podejrzewałem, że będzie znosić fizyczny ból, jeśli nie będzie jeść. Nauka to ludzie nauki. Zadaniem żołądka jest rozkładanie jedzenia. Czyni to poprzez wydzielanie silnych kwasów., wydziela te kwasy nawet jeśli nie jesteś „głodny”, ale podejrzewa, że jedzenie powinno wkrótce nadejść. Jeśli te kwasy są obecne i nie ma żywności do rozbicia, masz problem-duży tłusty ból brzucha, który dla niektórych może powodować paraliżujący ból. zgodziła się na brązowy ryż z odrobiną warzyw :). kilka godzin później była godzina 20 i gotowałem obiad. Nagle poczułam, że boli mnie brzuch., Walczę z przeziębieniem, które nie pozostawiło mnie całkowicie wyłączonym przez jedzenie, ale stłumiło moje zainteresowanie smakami i moje zwykłe podniecenie wokół czasu posiłku. Jak tylko ból uderzył, zdałem sobie sprawę, że popełniłem ten sam błąd, którego nie radziłem mojemu klientowi! Jadłem lunch, ale wiele godzin wcześniej. Ponieważ nie czułem żadnych napadów głodu, zapomniałem sprawdzić, czy nie potrzebuję jedzenia. W rezultacie, poszedłem zbyt długo. Klasyczny przykład tego, że nikt z nas nie jest doskonały, i to jest całkowicie w porządku., przyzwyczaiłam się do tego scenariusza umawiając się z lekarzem, który wraca do domu o nieprzewidywalnych godzinach. Kiedy zaczęliśmy się spotykać, gotowałam kolację i była gotowa, zanim powiedział mi, że będzie w domu. Ale sprawa z lekarzami-nigdy nie wiadomo, kiedy naprawdę wrócą do domu. / Align = „center” bgcolor = „# e0ffe0 ” / papież / / align = center / Ale nie chciałam jeść bez niego. Więc moją pierwszą próbą rozwiązania tego problemu było przeczekanie tego., Ta metoda udowodniła mi, że się myliłem na dwa sposoby: albo bolał mnie brzuch, zanim wrócił do domu, albo byłam tak wygłodniała, że się przejadłam i nie mogłam nawet być obecna na naszym specjalnym razem spędzonym czasie. musiałem wymyślić sposób, aby lepiej zaopatrzyć moje ciało w jedzenie, zanim wróci do domu, aby nie skończyć w kłopocie 1 lub 2. dużo mówię o „mądrości wewnętrznej i zewnętrznej” z moimi klientami. Są to 2 czynniki przewodnie co jeść i ile. Zewnętrzna mądrość jest bardziej obiektywna, wewnętrzna mądrość jest bardziej subiektywna., Zewnętrzna mądrość to wiedza, czego potrzebuje twoje ciało, nawet jeśli nie prosi o to dokładnie. Rozwijanie wewnętrznej mądrości jest sposobem, w jaki ciało pozwala nam wiedzieć, że mamy dość jedzenia lub że potrzebujemy jedzenia. Podczas gdy większość mojej pracy polega na pomaganiu moim klientom doskonalić wewnętrzną mądrość (trudniejsza część, ale także część, która cię wyzwala), cały ten post dowodzi, że nie możemy zdyskontować naszej zewnętrznej mądrości. w tym przypadku mądrość zewnętrzna jest wiedzą, że minęło kilka godzin od ostatniego posiłku, a twoje ciało potrzebuje jedzenia – nawet jeśli nie prosi lub nie błaga o to., chociaż ogólnie rzecz biorąc, musimy słuchać naszych ciał, musimy również zwrócić uwagę na naszą zewnętrzną mądrość. Mam nadzieję, że ten post pomoże Ci lepiej zrozumieć, jak dbać o swoje ciało, nawet jeśli nie wysyła Ci najsilniejszych, najgłośniejszych wiadomości. Jeśli lubisz te rozmowy, lub ogólnie rozmowy (aka nie ja z Tobą rozmawiam), zapraszam Cię do dołączenia do nowej prywatnej grupy facebook, TROUPE TWN. Jesteśmy silnym plemieniem osób zaangażowanych w własny rozwój i jako społeczność pomagamy sobie nawzajem!, Uwaga: w 2019 roku będę wpuszczał ludzi do grupy tylko raz w miesiącu. Zabezpiecz swoje miejsce już dziś. Jeśli facebook nie jest twoja rzecz, odpowiadam na wszystkie komentarze pozostawione pod tym postem! Kiedy byliśmy dziećmi, łatwo było nas zrozumieć. Jeden płacz oznaczał, że jesteś głodny, inny, że jesteś zmęczony. Dopiero dorastając, stajemy się skomplikowani. Przestajemy wyrażać swoje uczucia, stawiamy mury. Dochodzi do tego, że nigdy nie wiemy, co ktoś naprawdę myśli i czuje. Bez powodu stajemy się mistrzami kamuflażu.
Bez wątpienia doświadczyłeś uczucia, kiedy masz ochotę jeść wszystko, co wpadnie w Twoje ręce. Może to się zdarzyć w domu lub na ulicy, kiedy mijasz sklep spożywczy. Widzisz coś, co momentalnie sprawia, że masz ochotę jeść. Obezwładnia Cię pokusa, aby kupić te ciasteczka, tamtą paczkę chipsów lub wielką porcję kiedy tak się dzieje, czy naprawdę jesteś głodny?Aby wyjaśnić to uczucie, powinniśmy zacząć od standardowej definicji głodu:“Głód do uczucie, które wskazuje na naturalną potrzebę dostarczenia organizmowi pożywienia. Powodowane jest ono przez substancje zawarte w mózgu, zwane podwzgórzem.”Kiedy zastanawiasz się nad chwilami, w których czujesz, że masz ochotę jeść, możesz zdać sobie sprawę, że w rzeczywistości nie jesteś głodny. Być może niedawno jadłeś obiad, lecz nadal odczuwasz potrzebę takich momentach niekoniecznie zauważasz stan fizyczny Twojego żołądka i procesu trawienia, a w poważniejszych przypadkach, możliwości niskiego poziomu cukru we krwi, co może powodować zmęczenie i zawroty co jest istotne w takich sytuacjach to rozpoznanie różnicy między potrzebą jedzenia, ponieważ jesteśmy głodni, a pragnieniem, które objawia się nawet, kiedy tak naprawdę nie musimy jeść. Ta różnica pozwoli nam stać się bardziej świadomymi oraz pomoże w opanowaniu naszych to na uwadze, postaraj się przypomnieć sobie jak wiele razy jadasz bez odczuwania apetytu. Dlaczego to robisz? Takie decyzje i postępowanie może być pod dużym wpływem Twoich nastrojów, emocji oraz przeróżnych sytuacji, w których znajdujemy się na co które sprawiają, że chcemy jeść, kiedy nie odczuwamy głodu:1. Stres w pracy lub egzaminyTe stresujące sytuacje mogą ujawniać się w formie takich zachowań, jak nadmierne palenie papierosów, objadanie się oraz nadużywanie więcej, w takich chwilach, nasz osąd jest nieco zaburzony, co może doprowadzić do utraty kontroli. Te sytuacje podświadomie popychają nas do sięgnięcia po niezdrowe jedzenie (tłuste, słone i przetworzone oraz po słodycze).Kiedy się stresujemy, mamy ochotę jeść w nieodpowiednich chwilach, stale podjadać lub zerkać do lodówki w środku nocy. Kiedy tak się dzieje, łatwo jest stracić poczucie tego, ile zjadamy. Ważne jest, aby kontrolować wielkość naszych porcji oraz o jakich porach zasiadamy do częste podjadanie niezdrowego jedzenia może zrodzić nawet więcej stresu i nerwowości. Może też przyczynić się do poczucia winy i frustracji wobec naszych działań lub tego, co Zmartwienia związane ze zmianąBardzo często słyszymy o tym, że ludzie nie potrafią zasnąć, jeśli czymś się zamartwiają. A kiedy nie mogą spać, istnieje prawdopodobieństwo, że zaczną jeść lub pić w środku nocy. Czasami objadamy się, ponieważ staramy się ukoić nerwy, tak jakby mieszkały one w naszym zidentyfikować sytuację, która doprowadza nas do stresu, lub która znacznie odbiega od naszej codziennej rutyny. Powinniśmy to zrobić, by w końcu wiedzieć dlaczego nagle pragniemy się tym, jak rozwinie się drażliwa sytuacja, lub czy będziemy w stanie coś osiągnąć, może tylko doprowadzić do jeszcze większego stresu. Przestaniemy dobrze sypiać, będziemy stale myśleć o potencjalnych konsekwencjach zmiany. Ten nagromadzony stres może znacząco wpłynąć na to co oraz jak Kiedy reklamy mają wpływ na nasz głódŚwiat marketingu dobrze wie jak wydobyć nasze emocje i chęci oraz całkowicie wykorzystuje tą ludzką słabość, aby sprzedać jak najwięcej produktów. Sprawia, że tańczymy w rytm jego muzyki, świetnie znamy każdą markę oraz rozpoznajemy ich cechy jednak, że widząc jakiś produkt spożywczy, jesteśmy podświadomie kuszeni, aby go skonsumować bez względu na porę dnia lub sytuację, w której się znajdujemy. Jak często widzisz reklamę jakiegoś napoju i odczuwasz natychmiastową potrzebę, aby go spróbować?Co możemy zrobić, aby kontrolować nasze zachcianki?Zastanów się od jak dawna nie jadłeś. Jeżeli od mniej niż trzech godzin, spróbuj nie jeść nic więcej. Tak krótki okres zwykle nie uruchamia uczucia prawdziwego na moment i weź głęboki oddech. Staraj się przyjrzeć swojemu stanowi emocjonalnemu. Czy jesteś zdenerwowany? Czy przez cały dzień coś Cię trapi? Jeżeli odpowiedź jest twierdząca, prawdopodobnie nie jesteś głodny, lecz raczej szukasz sposobu na odwrócenie swojej uwagi od razem, kiedy będziesz oglądać telewizję i zobaczysz jakieś produkty spożywcze, czy to w filmie, czy w reklamie, a Twoją odruchową reakcją będzie sięgnięcie po przekąskę, staraj się najpierw wypić szklankę wody. Być może pomoże Ci to w oparciu się pokusie zjedzenia czegoś niezależnie od przyczyny jadania bez odczuwania głodu, najważniejszym czynnikiem jest rozpoznanie tego impulsu. Tylko w ten sposób prawdziwe źródło stresu może być rozpoznane oraz przezwyciężone.
Z cyklu: „kiedy jesteś głodny to nie jesteś sobą” #pogaduchy13 #Iśka #spaghetti #italiano #drastyczne sceny #ciotkagotuje Anioły są wśród nas ️ Dlaczego nie jestem głodny? 3 najważniejsze powody Twitter Pinterest Jedzenie jest wspaniałe, bądźmy prawdziwe! Nie mogę się tego doczekać każdego dnia. ALE, dlaczego czasami zadajemy sobie pytanie „Dlaczego Czy nie jestem głodny ?! ”To może być frustrujące i zagmatwane, ale w tym poście podzielę się z wami trzema najważniejszymi powodami, dla których nie czujemy głodu. Nie jesteś głodny z powodu utraty sygnałów głodowych Jednym z najczęstszych powodów, dla których nie czujemy głodu, jest to, że straciliśmy sygnały głodu. Nasze ciała wykorzystują sygnały głodu do naturalnej regulacji poboru energii. Mówią ci „Hej, potrzebuję trochę jedzenia” i „OK,„ mam energię, której potrzebuję! ”. Ale po diecie i przestrzeganiu zasad żywieniowych tracimy te wskazówki. Nasze ciała mają dość mówienia nam„ POTRZEBUJĘ JEDZENIE! ”I nie słuchamy, próbujemy stłumić nasz apetyt, że po prostu przestają nam próbować mówić. Ta utrata głodu jest powodem, dla którego czujemy się TAK zagubieni, kiedy wychodzimy z diety, zasady żywieniowe lub plan posiłków. Nie mamy już pojęcia, jak jeść bez zasad! Kiedy to się dzieje, zazwyczaj przechodzimy od zastoju do przepełnienia, straciliśmy poczucie tego wygodnego środka. Jeśli czujesz, że to stąd bierze się twój brak głodu, nie martw się! Mam cały post o tym, jak odzyskać sygnały głodu, aby ci pomóc. Nie głodny z powodu emocji Drugim najczęstszym powodem, dla którego zadajemy sobie pytanie „Dlaczego nie jestem głodny ?!”, jest to, że doświadczamy bardzo silnych emocji. Kiedy czujemy się zestresowani, niespokojni, nerwowy, a nawet szczęśliwy i podekscytowani, te emocje mogą odwrócić naszą uwagę od głodu. Pomyśl o ostatnim razem, kiedy miałeś ciężki dzień w pracy, czując się bardzo zajęty. Założę się, że spojrzałeś na zegar i powiedziałeś „czekaj, to” WHAT time ?! Jak mogłem pominąć lunch ?! „Mam rację ?! W takim razie, kiedy zdajesz sobie sprawę, że minęło tak dużo czasu, odkąd ostatnio jadłeś, jesteś głodny! Zawsze, gdy dziewczyny z mojego programu członkowskiego mówią czują, że ich sygnały głodu są słabe Zawsze pytam ich, co jeszcze dzieje się w życiu. Utrata apetytu lub brak apetytu może być spowodowany emocjonalnym żniwem, pod jakim jesteśmy, ale prawie o tym nie myślimy! Jeśli mówisz „OK, Colleen, to„ ja! ” oto moja rada: musisz poradzić sobie z tymi emocjami! Oznacza to poświęcenie czasu na samoopiekę, jeśli jesteś zestresowany lub złagodzisz niepokój. W tym celu polecam prowadzenie dziennika – to TAKIE potężne narzędzie! Możesz tutaj sprawdzić mój post o tym, jak założyć dziennik szczęścia, a także pobrać podpowiedzi do dziennika szczęścia! A jeśli jesteś po prostu super podekscytowany i szczęśliwy? Koniecznie sprawdź sam siebie na skali głodu (mój egzemplarz znajdziesz w moim darmowym e-booku The Ultimate 5 Step Guide To Food Freedom) i wykorzystaj praktyczny głód. Mówiąc „praktyczny głód”, mam na myśli mówiąc „OK, nie jadłem od kilku godzin”, może „dobrym pomysłem byłoby pożywienie mojego ciała”. Nie jesteś głodny, ponieważ twoje ciało Ma wystarczająco dużo energii I wreszcie, możesz nie być głodny, ponieważ twoje ciało ma wystarczająco dużo energii! Nasz głód wraz z naszą potrzebą energetyczną odpływa i odpływa. Zmienia się codziennie! Może miałeś więcej energii ostatnio, a Twoje ciało mówi „Wiesz, czuję się dobrze!”. Zwykle zauważam niewielki spadek głodu po większych posiłkach. Twoje ciało może potrzebować mniej energii, jeśli Ty też byłeś bardziej siedzący. Teraz myślę, że nadal ważne jest, aby sprawdzić skalę głodu i zastosować praktyczny głód. Jeśli pozwolimy sobie zbyt długo bez jedzenia, prawdopodobnie będziemy przechodzić od wieszaka do końca jedzenie, pamiętaj! Ale nie zawsze musisz zmuszać się do zjedzenia dużego posiłku tylko dlatego, że jest to pora posiłku. Użyj łapki ”. Im więcej ćwiczysz dostrajania się do głodu i sytości, tym łatwiej to staje! Inne powody, dla których nie możesz być głodny Istnieją oczywiście inne powody poza tymi 3, które mogą przyczyniać się do braku apetytu, takie jak leki, choroby, podstawowe schorzenia itp. Jeśli przeczytasz wszystkie te 3 i powiesz „Nie, żadna z nich nie jest tym”. Zalecałbym rozmowę z lekarzem w celu uzyskania bardziej zindywidualizowanej porady. Co jeśli nie jestem głodny, ale chcę jeść? Och, to pytanie! A co, jeśli nie jesteśmy głodni, ale paczka chipsów lub ciasteczka na blacie wzywają nas ?! Jedzenie, kiedy nie jesteś głodny, nie zawsze jest złe. Szokujące, wiem! Ale pomyśl o tym: panna młoda i pan młody na ślubie. Czy po pełnym posiłku koniecznie byliby głodni tortu weselnego? Prawdopodobnie nie, ale nadal to jedzą! Albo kiedy moi siostrzeńcy wręczają mi kilka swoich krakersów ze złotymi rybkami, możesz się założyć, że zabiorę je z ich małych rączek i zjem! Należy jednak pamiętać o tym, nie być głodnym, ale chcieć jeść. Może to być oznaką emocjonalnego jedzenia – próba zamaskowania radzenia sobie z emocjami wygodą jedzenia. Jedzenie na nudę to bardzo częsty powód tego zjawiska i mam cały post o tym, jak przestać jeść na nudę, więc koniecznie sprawdź to. Daj mi znać w komentarzach, co myślisz o tych 3 powodach i czy kiedykolwiek doświadczyłeś któregoś z nich. Punkty dodatkowe jeśli zostawisz posiłek lub przekąskę, którą uwielbiasz jeść, kiedy nie jesteś głodny, ale wiesz, że Twoje ciało potrzebuje pożywienia. Dla mnie to zazwyczaj smoothie! Miłego jedzenia & łamanie zasad żywieniowych, przyjaciele! XOXO -Colleen Chcesz więcej takich postów na blogu? Możesz polubić te:
W zamian pokaże spot marki Snickers, by uczcić dekadę kampanii „Nie jesteś sobą, kiedy jesteś głodny”. Szukaj. Newsletter. Newsletter WirtualneMedia.pl w Twojej skrzynce mailowej.
GłównaPoczekalniaVideo TOP Generator Dodaj hopa Poprzedni Następny Kiedy jesteś głodny, nie jesteś sobą 0 43 Kopiuj link Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Dodano przez: scoobaniec Komentarze Zobacz również: Śmieszki heheszki Śmieszki heheszki dodano przez: djmaniek12 2022-07-30 0 46 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Bitwa o Cukier Bitwa o Cukier dodano przez: kaarsa 2022-07-30 0 46 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Ucieczka przed policja z błyskotliwymi tekstami w tle - Ucieczka przed policja z błyskotliwymi tekstami w tle - dodano przez: 2016-12-02 57 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Czereśnie Czereśnie dodano przez: pinks 2022-07-30 0 46 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Tęsknota Tęsknota dodano przez: lost 2022-07-30 0 22 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Kolczuga Kolczuga dodano przez: bania656 2022-07-30 0 20 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Wszystko jasne! Wszystko jasne! dodano przez: Monik 2022-07-30 0 36 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Najgorsze jest to że istnieją takie laski Najgorsze jest to że istnieją takie laski dodano przez: franek797 2022-07-30 0 38 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół Traktorem z przyczepami Traktorem z przyczepami dodano przez: djmaniek12 2022-07-30 0 26 Kopiuj link Komentuj Dodaj do ulubionych Dodaj do przyjaciół
To straszne kiedy jesteś nastolatkiem i wiesz, że nie jesteś jak inni. Wszystkim twoim przyjaciółkom podobają się chłopcy, a ty pragniesz dziewczyny. Czujesz się samotnie, nikt cię nie rozumie, a potem pojawia się zespół, który mówi, że w życiu wszystko się może zdarzyć, a ty nie powinieneś bać się samego siebie.

„jedz, gdy jesteś głodny i przestań, gdy będziesz zadowolony.”Jeśli chodzi o porady dotyczące odchudzania, jest to jedna z najprostszych wskazówek. Ale po przez Może być zaskakująco trudne i dlatego nie jest to coś, co zalecamy jako taktyka, aby pomóc zarządzać ile jesz. „część Twojego apetytu pochodzi z głodu fizycznego, w którym twoje ciało faktycznie chce energii”, mówi dr Stephan Guyenet, autor głodnego mózgu. „Ale niektórzy mogą pochodzić z myślenia, że brownie wygląda naprawdę niesamowicie.”Oczywiście jedzenie, gdy jesteś głodny, daje organizmowi paliwo do przetrwania dnia. Jest to, że inny rodzaj jedzenia praktycznie gwarantuje, że weźmiesz dodatkowe kalorie, których w rzeczywistości nie potrzebujesz. więc jak można odróżnić? Na szczęście jest to łatwiejsze niż mogłoby się wydawać. Oto, co musisz wiedzieć o swoim apetycie i jak rozszyfrować mylące sygnały, które czasami może wysyłać. dlaczego jemy, gdy nie jesteśmy głodni? odpowiedź sprowadza się do — zgadłeś — biologii. Aby zabezpieczyć się przed głodem, ludzie ewoluowali, aby pragnąć skoncentrowanych źródeł tłuszczu, cukru, białka i skrobi. Jedzenie tego nie tylko wypełnia nasze brzuchy. Te pokarmy również wyzwalają mózg do uwalniania dobrego samopoczucia hormonu dopaminy, więc sprawiają, że jesteśmy szczęśliwi. „Bez względu na to, czy jesteś pełny i masz już wystarczającą ilość tkanki tłuszczowej, nadal znajdziesz te pokarmy atrakcyjne”, wyjaśnia Guyenet. intelektualnie wiesz, że jedzenie, gdy nie jesteś głodny, może udaremnić utratę wagi. Ale to, czy jesteś w stanie przekazać te kuszące pokarmy, często zależy od wielu czynników. Po pierwsze, twój stan emocjonalny: ponieważ smaczne potrawy zwiększają nastrój, ich spożywanie może chwilowo złagodzić uczucie smutku lub stresu, mówi Susan Albers, PsyD, autorka Eat. P.: Odblokuj odchudzającą moc inteligencji emocjonalnej. Mogą również rozpraszać cię, gdy się nudzisz. RELATED: jak jedzenie sprawia, że czujesz się Pełny to nie wszystko. Często jesteśmy zmuszeni jeść z przyzwyczajenia. Jeśli masz tendencję do przekąski podczas oglądania telewizji lub filmów, można chwycić popcorn nawet nie myśląc o tym. A innym razem, kuszące rzeczy są po prostu tam. „Wygoda jest bardzo, bardzo potężna”, mówi Guyenet. „Tak naprawdę nie musisz być głodny, aby chwycić garść chipsów, gdy przechodzisz obok nich.” poznaj prawdziwy głód jest strasznie wiele rzeczy, które mogą skłonić cię do wkładania jedzenia do ust. Więc jak można dowiedzieć się, czy ten kawałek pizzy wygląda tak dobrze, ponieważ zbiornik jest mało paliwa — lub z zupełnie innego powodu? najpierw dostrój się do swojego ciała. Fizycznemu głodowi towarzyszą fizyczne doznania, które trudno przegapić. Twój żołądek może czuć się pusty lub zacząć dudnić, podczas gdy twoja energia może być trochę niska. A im dłużej minęło od ostatniego posiłku, tym silniejsze będą te sygnały, mówi Albers. RELATED: 5 Sposobów na emocjonalne jedzenie zwróć uwagę, jakie jedzenie wzbudza Twoje zainteresowanie. Kiedy jesteś głodny, nawet proste, zdrowe jedzenie, takie jak jabłko lub niesolone, surowe migdały, zabrzmi atrakcyjnie. Ale jeśli jesteś tylko w nastroju na coś konkretnego — jak chipsy ziemniaczane z grilla lub brownie z masłem orzechowym — twoje pragnienie jedzenia pochodzi prawdopodobnie z innego miejsca, wyjaśnia Albers. przygotuj się na sukces umiejętność rozpoznawania, kiedy jesteś naprawdę głodny, może pomóc ci uniknąć jedzenia z innych powodów. Ale wprowadzenie kilku prostych zmian może pomóc zapobiec większej liczbie tych mylących sytuacji. „Jeśli zmodyfikujesz swoje środowisko, aby nie przedstawiało łatwych, kuszących wskazówek żywieniowych, nie będziesz musiał tak bardzo walczyć ze swoimi impulsami”, mówi Guyenet. jednym ze sposobów na to jest utrudnianie dostępu do kuszących potraw. Na przykład, chowając przekąski z tyłu spiżarni, zamiast trzymać je na blacie, gdzie są łatwe do chwycenia bez myślenia. Albo w ogóle ich nie mieć. „Jeśli twój mózg wie, że musisz iść do sklepu spożywczego po lody, łatwiej jest się oprzeć, a możesz nawet nie mieć ochoty na to”, mówi Guyenet. Bądź na bieżąco ze swoim stanem emocjonalnym. Dla wielu uczucie zdenerwowania lub przytłoczenia może wywołać szał karmienia, mówi Albers. Podejmij więc kroki, aby utrzymać poziom stresu w ryzach – jak ćwiczenia, medytacja, a nawet Dziennikarstwo. I zdobądź swoje Z. łatwiej jest się frazzled, gdy jesteś wyczerpany (co wtedy często prowadzi do przesady). Jednak wyniki pokazują, że uzyskanie wystarczającej ilości snu może działać jako bufor przed jedzeniem stres. więc następnym razem, gdy pomyślisz, że jesteś głodny, sprawdź jelito. Zadaj sobie pytanie: czy odczuwam fizyczne odczucia, takie jak dudnienie brzucha i niska energia? co mam włożyć do ust? Czy nadal bym to robił, gdyby to było jabłko? jaki jest wysiłek potrzebny do stłumienia głodu? jak się czujesz?

Rhrqa.
  • 92mgfxtnfw.pages.dev/59
  • 92mgfxtnfw.pages.dev/38
  • 92mgfxtnfw.pages.dev/98
  • 92mgfxtnfw.pages.dev/18
  • 92mgfxtnfw.pages.dev/88
  • 92mgfxtnfw.pages.dev/59
  • 92mgfxtnfw.pages.dev/51
  • 92mgfxtnfw.pages.dev/15

    • nie jesteś sobą kiedy jesteś głodny